همه‌ چیزهایی که باید درباره‌ سیاره‌ نپتون بدانیم

نپتون سومین سیاره سنگین منظومه شمسی و هشتمین سیاره بزرگ نزدیک به خورشید است. اگر پلوتو را یک سیاره به‌حساب نیاوریم، نپتون آخرین سیاره منضومه شمسی است. چون فاصله زمین و نپتون از هم زیاد است، این سیاره را با چشم غیرمسلح نمی‌توان دید. با یک تلسکوپ کوچک، این سیاره به شکل یک دیسک سبز-آبی کم‌رنگ دیده می‌شود.

با ما همراه باشید تا در این نوشته دانسته‌های خود را درباره سیاره نپتون مرور کنیم. ابتدا به تاریخچه کشف و نام‌گذاری این سیاره می‌پردازیم، سپس اطلاعات نجومی و ساختار آن را مرور می‌کنیم. دمای سیاره نپتون و ساختار داخل آن، میدان مغناطیسی و اتمسفر نپتون از خصوصیات اصلی‌ای هستند که به آن‌ها اشاره می‌کنیم. سپس با قمرها و حلقه‌های این غول یخی آشنا خواهیم شد و خواهیم دید که این سیاره چند قمر و چند حلقه دارد.

هشتیمن سیاره نزدیک به خورشید

گالیله احتمالاً اولین کسی است که نپتون را رصد کرد. اما نوشته‌های او نشان می‌دهد که درواقع نپتون را یک ستاره می‌انگاشت، زیرا به‌علت فاصله زیاد با زمین، سرعت حرکت آن در پس‌زمینه آسمان بسیار پایین است.

کشف نپتون در سال 1846 میلادی (1225 شمسی)، به کمک ترکیب فیزیک نیوتونی و عددشناسی اتفاق افتاد. البته بعدتر مشخص شد که عددشناسی در واقع از نظر علمی بی‌اساس است.

پیش‌تر، در ۱۸۲۱ (۱۲۰۰ شمسی)، آلکسی بوار فرانسوی با مطالعه مدار حرکت سیاره اورانوس به این نتیجه رسید که مدار این سیاره با پیش‌بینی‌های نظری مطابقت ندارد. نتیجه‌گیری او این بود که گرانش یک جسم دیگر روی مدار اورانوس تأثیر می‌گذارد.

در سال‌های آینده، منجمان دیگری تلاش کردند تا با محاسبات خود مکان این جسم ناشناخته را پیش‌بینی کنند. دقیق‌ترین پیش‌بینی‌ها متعلق به اوربن لو وِریه بودند. وریه طی نامه‌نگاری با یوهان گوتفرید گاله، اخترشناس رصدخانه برلین، او را متقاعد کرد که به‌دنبال سیاره ناشناخته بگردد. گاله موفق شد مطابق با محاسبات وریه این سیاره ناشناخته را رصد کند.

با این حال، اخترشناسان دیگری نیزهمزمان با داده‌های وریه به‌دنبال این سیاره بودند، و برخی حتی آن را رصد کردند، اما اشکال در روش‌ها و تجهیزات رصدی آن‌هاباعث شد هیچکدام نتوانند پیش از گاله وجود هشتمین سیاره نزدیک به خورشید را تأیید کنند.

این اولین باری بود که یک سیاره پیش از رصدشدن و تنها با محاسبات ریاضی کشف می‌شد. رنگ آبی آن باعث شد تا اخترشناسان نام‌های اساطیری مربوط به آب‌ها و دریاها را برای آن پیشنهاد دهند. درنهایت، نام آن را «نپتون»، خدای دریا در روم باستان، انتخاب کردند.

نام دیگر سیاره نپتون چیست؟

پیش از رسمی شدن نام نپتون، دانشمندان آن را با نام‌هایی مانند «سیاره بعد از اورانوس» یا «سیاره وریه» می‌نامیدند. فرانسوی‌ها سعی کردند نام وریه را بر روی این سیاره بگذارند، اما این نام مخالفت‌هایی را خارج از این کشور برانگیخت. همچنین خود وریه یکی از اولین کسانی بود که نام نپتون را برای سیاره‌ای که کشف کرده بود پیشنهاد کرد.

بسیاری از ملت‌ها نپتون را با الهه دریا در فرهنگ خود می‌نامند. برای مثال، نپتون معادل پوزئیدون در اساطیر یونانی است و امروز یونانی‌ها هشتمین سیاره منظومه شمسی را پوزئیدون می نامند. همچنین در کشورهای شرق آسیا، نام نپتون را به «ستاره پادشاه دریا» ترجمه کرده‌اند.

اطلاعات اولیه نجومی

مدار نپتون تقریبا دایره‌ای است و به همین دلیل فاصله‌اش از خورشید در طول سال تغییر زیادی نمی‌کند. با این که میانگین فاصله پلوتو، سیاره کوتوله، از خورشید بیشتر از فاصله نپتون تا خورشید است اما چون مدار پلوتو بیضوی است برای حدود 20 سال از هر چرخش، پلوتو در واقع نزدیک‌تر از نپتون به خورشید است.

نپتون تقریبا چهار برابر زمین است و کمی از اورانوس کوچک‌تر است. و همین باعث می‌شود که در بین سیارات غول‌پیکر از همه کوچک‌تر باشد. با این حال از اورانوس سنگین‌تر و 25% چگال‌تر است.

مانند باقی سیارات مشتری‌سان، نپتون عمدتا از هیدروژن، هلیوم، آب و باقی ترکیبات فرار تشکیل شده است. نپتون سطح جامد ندارد اما مواد سنگی نیز در این سیاره یافت می‌شود.

این سیاره به‌اندازه نصف اورانوس نور خورشید را دریافت می‌کند. اما گرمایی که از درون آن خارج می‌شود باعث شده است که از اورانوس گرم‌تر باشد.

ویژگی‌ها	مقادیر
جرم	1.02x1026 کیلوگرم
میانگین فاصله از خورشید	30.1 واحد نجومی 4,498,396,000 کیلومتر
خروج از مرکز	0.0086
زاویه مدار با دایره البروج	1.77°
طول شبانه روز	16 ساعت
طول سال	164.79 سال زمین
میانگین سرعت مداری	5.43 کیلومتر بر ثانیه
میانگین دمای سطح	201- درجه سلسیوس
شعاع میانگین	24,622±19 کیلومتر
تعداد قمرها	14
تعداد حلقه‌ها	6

دوره مداری سیاره نپتون، یا مدت زمانی که طول می‌کشد یک دور به دور خورشید بچرخد، 164.79 سال زمین است. به همین دلیل از وقتی که این سیاره کشف شد، در تاریخ 23 سپتامبر 1846 میلادی (1 مهر 1225 شمسی)، فقط یک بار به دور خورشید چرخیده است. 

خروج از مرکز مدار نپتون 0.0086 است و در بین سیارات منظومه شمسی، پس از زهره، کمترین خروج از مرکز را دارد. محور چرخش نپتون به اندازه 29.6 درجه به سمت صفحه مداری‌اش متمایل است. مانند زمین، انحراف محوری نپتون باعث به وجود آمدن فصل‌ها شده است و چون مدار نپتون تقریبا دایروی است مدت زمان هر فصل در نپتون (و همین‌طور در قمرهای نپتون) با هم برابر و هر کدام حدودا 41 سال است.

ویژگی‌های فیزیکی

جرم 1.02x10²⁶ کیلوگرمی نپتون حد واسط زمین و غول‌های گازی بزرگ‌تر است. جرم آن 17 برابر زمین و 1/19 مشتری است. گرانش نپتون در فشار 1 بار، 11.15 متر بر مجذور ثانیه است. این یعنی نیروی گرانش در سطح این سیاره 1.14 برابر زمین است و در منظومه شمسی، فقط مشتری نیروی گرانش بزرگ‌تری از آن دارد.

نپتون، مانند اورانوس، یک غول یخی است که زیرمجموعه‌ای از سیارات غول‌پیکر است. این سیارات از غول‌های گازی کوچک‌تر هستند و غلظت مواد فرار بیشتری نسبت به مشتری و زحل دارند.

داخل سیاره نپتون

ساختار داخل سیاره نپتون شبیه به اورانوس، دیگر غول یخی منظومه شمسی، است. اتمسفر آن حدود 5 تا 10 درصد جرم آن را تشکیل می‌دهد و شاید 10 تا 20 درصد از مسیر را به سمت هسته جو آن است، جایی که فشار آن به حدود 10 گیگاپاسکال یا حدود 100000 برابر جو زمین می‌رسد. افزایش غلظت متان، آمونیاک و آب در نواحی پایین اتمسفر یافت می شود.

داخل سیاره نپتون، گوشته‌ای معادل 10 تا 15 برابر جرم زمین و سرشار از آب، آمونیاک و متان وجود دارد. این مخلوط با وجود اینکه مایعی داغ و متراکم است، یخی نامیده می‌شود. این مایع دارای رسانایی الکتریکی بالایی است و گاهی اوقات اقیانوس آب-آمونیاک نامیده می‌شود.

گوشته ممکن است از لایه‌ای از آب یونی تشکیل شده باشد که در آن مولکول‌های آب به سوپی از یون‌های هیدروژن و اکسیژن تجزیه می‌شوند، و در عمق بیشتر، گوشته ممکن است از آب فوق یونی تشکیل شده باشد که در آن اکسیژن متبلور می‌شود اما یون‌های هیدروژن آزادانه در اطراف شبکه اکسیژن شناور می‌شوند. در عمق 7000 کیلومتری، شرایط ممکن است به گونه‌ای باشد که متان به بلورهای الماس تجزیه شود که مانند تگرگ به سمت پایین می‌بارد.

هسته نپتون احتمالاً از آهن، نیکل و سیلیکات تشکیل شده است، با جرمی حدود 1.2 برابر جرم هسته زمین. فشار در مرکز 700 گیگا پاسکال است که تقریباً دو برابر فشار در مرکز زمین است و دما ممکن است 5126.85 درجه سلسیوس باشد.

اتمسفر

مثل بقیه سیارات غول‌پیکر، جو سیاره نپتون عمدتا از هیدروژن و هلیوم درست شده است. در نزدیک سطح فشار 1 بار در اتمسفر، این دو گاز حدود 98% مولکول‌های جو را تشکیل می‌دهند. بقیه مولکول‌ها عمدتا گاز متان هستند.

هیدروژن و هلیوم تقریبا نامرئی‌اند اما متان به طور شدیدی نور قرمز را جذب می‌کند. بنابراین نور خورشیدی که از نپتون بازتاب می‌شود طیف قرمز خود را از دست داده و رنگ آبی دارد.

اگر چه رنگ آبی-سبز اورانوس هم بخاطر وجود گاز متان در اتمسفر آن است، اما رنگ آبی نپتون روشن‌تر و واضح‌تر است که احتمالا در اثر وجود گاز دیگری است که در اتمسفر نپتون وجود دارد اما ما آن را نمی‌شناسیم.

دمای سیاره نپتون

دمای جو نپتون با ارتفاع تغییر می‌کند. حداقل دما در اتمسفر نپتون در فشار 0.1 بار رخ می‌دهد و برابر است با 223- درجه سلسیوس. با کاهش فشارــ افزایش ارتفاع ــ دما افزایش می‌یابد. در فشار یک صد میلیاردم بار، دما 480 درجه سلسیوس می‌شود ــ که مربوط به ارتفاع 2000 کیلومتری از سطح یک بار است.

دما همچنین با افزایش عمق زیر سطح 0.1 بار تا حدود 6700 درجه سانتیگراد در نزدیکی مرکز سیاره افزایش می‌یابد، جایی که فشار ممکن است به پنج مگا بار برسد.

مقدار کل انرژی تابیده‌شده از نپتون برابر است با انرژی یک کره غیربازتابنده هم‌اندازه با دمای یکنواخت 214- درجه سانتیگراد. این دما را دمای موثر (effective temperature) می‌نامند.

میدان مغناطیسی و مگنتوسفر

مگنتوسفر نپتون به اورانوس شباهت دارد و میدان مغناطیسی آن با محور چرخشی‌اش زاویه 47 درجه دارد. با مقایسه میدان های مغناطیسی این دو سیاره، دانشمندان باور دارند که جهت گیری زیاد میدان مغناطیسی ممکن است به‌علت جریان‌های درونی این دو سیاره باشد. این میدان ممکن است از حرکات همرفتی مایعات رسانای الکتریکی در یک پوسته کروی نازک ایجاد شود که باعث شکل‌گیری یک دینام (Dynamo) می‌شود.

مولفه دوقطبی میدان مغناطیسی در استوای مغناطیسی نپتون حدود 14 میکروتسلا (0.14 گاوس) است. گشتاور مغناطیسی دوقطبی نپتون حدود 2.2x10¹⁷ تسلا-مترمکعب (T·m³) است. این مقدار تقریباً ۲۵ برابر گشتاور مغناطیسی زمین است. برخلاف زمین و غول‌های گازی مشتری و زحل، میدان مغناطیسی نپتون هندسه پیچیده‌ای دارد که شامل سهم بزرگی از اجزای غیر دوقطبی است، از جمله یک گشتاور چهارقطبی قوی که ممکن است مقدار بیشتری از گشتاور دوقطبی داشته باشد.

مدار و چرخش سیاره نپتون

میانگین فاصله بین نپتون و خورشید 4.5 میلیارد کیلومتر است و به طور متوسط هر 164.79 سال یک بار یک مدار را کامل می کند.

مدار بیضی شکل نپتون در مقایسه با زمین 1.77 درجه شیب دارد.

انحراف محوری نپتون 28.32 درجه است، که مشابه انحرافات زمین (23 درجه) و مریخ (25 درجه) است. در نتیجه، نپتون تغییرات فصلی مشابه زمین را تجربه می کند. دوره طولانی مداری نپتون به این معنی است که فصول به مدت چهل سال زمینی طول می کشد. دوره چرخش جانبی آن (روز) تقریباً 16.11 ساعت است. 

از آن‌جایی که نپتون یک جسم جامد نیست، جو آن تحت چرخش دیفرانسیل قرار می‌گیرد. منطقه وسیع استوایی با دوره‌ای حدود 18 ساعت می‌چرخد که کندتر از چرخش 16.1 ساعته میدان مغناطیسی سیاره است. در مقابل، برعکس برای مناطق قطبی که دوره چرخش 12 ساعته صادق است.

تکامل سیاره نپتون

در متداول‌ترین مدل شکل‌گیری منظومه شمسی، مدل نیس (Nice)، چهار سیاره غول‌پیکر ــ مشتری، زحل، اورانوس و نپتون ــ بین حدود 5 تا 17 واحد نجومی می‌چرخند. (1 واحد نجومی حدود 150 میلیون کیلومتر است که میانگین فاصله زمین از خورشید است). سیارات در تشدید مداری بودند. به عنوان مثال، اگر نپتون در رزونانس 3:4 بود، به ازای هر سه بار گردش نپتون به دور خورشید، اورانوس چهار دور می چرخید.

سیارات در قرصی از سیاره‌های کوچک، اجسام کوچکی که از شکل‌گیری منظومه شمسی باقی مانده‌اند، می‌چرخند. فعل و انفعالات گرانشی با این سیارات کوچک، که چند صدتا از آن‌ها به اندازه سیاره کوتوله پلوتو بودند، سیارات را از تشدید مداری خود خارج کرده و خروج از مرکز مدار آن‌ها را افزایش داد. مدار سیارات ناپایدار شد و زحل، اورانوس و نپتون به سمت خارج به موقعیت فعلی خود تغییر مسیر دادند. در برخی شبیه سازی‌ها، اورانوس و نپتون حتی موقعیت خود را تغییر می دهند. (مشتری کمی به سمت داخل حرکت کرد.)

نپتون چند قمر دارد

نپتون حداقل 14 قمر شناخته‌شده دارد. چهار قمر نزدیک به سیاره در داخل منظومه حلقه‌ها می‌چرخند، جایی که حداقل برخی از آن‌ها ممکن است به صورت گرانشی با ذرات حلقه تعامل داشته باشند و از پخش شدن آنها جلوگیری کنند.

کشف قمرهای سیاره نپتون

قبل از نزدیک شدن وویجر 2 به نپتون، تنها قمرهای شناخته شده نپتون شامل تریتون (Triton) می‌شد که به صورت بصری از طریق تلسکوپ در سال 1846 میلادی (1225 شمسی) کشف شد و هم‌چنین نیرید (Nereid) که بیش از یک قرن بعد در عکس های تلسکوپی در سال 1949 میلادی (1328 شمسی) کشف شد. تریتون با قطری تقریباً به اندازه قمر زمین، بزرگترین ماهواره نپتون است که بیش از شش برابر بزرگ‌ترین قمر دیگر نپتون، پروتئوس است که توسط وویجر 2 در سال 1989 میلادی (1368 شمسی) کشف شد. تریتون تنها قمر بزرگ منظومه شمسی است که به صورت وارونه به دور سیاره خود می‌چرخد.

نیرید که به طور متوسط بیش از 15 برابر دورتر از تریتون از نپتون می‌چرخد، مدارش بیشترین خروج از مرکز را در بین قمرهای شناخته شده دارد. حداکثر فاصله نرید از نپتون تقریباً هفت برابر حداقل فاصله آن از نپتون است. حتی در نزدیکترین فاصله، فاصله نیرید تقریباً چهار برابر تریتون است.

در سال 1989 میلادی (1368 شمسی)، وویجر شش قمر ناشناخته را در منظومه نپتون مشاهده کرد. همه آن‌ها کمتر از نیمی از فاصله تریتون از نپتون فاصله دارند و قمرهای منظمی هستند - یعنی در مدارهای نزدیک به دایره ای که در نزدیکی صفحه استوایی نپتون قرار دارند در جهت معمول حرکت می کنند.

در سال 2002 تا 2003 میلادی (1381-1382 شمسی)، پنج قمر کوچک دیگر که شعاع آنها در حدود 15 تا 30 کیلومتر تخمین زده می‌شود، در کاوش‌ها با تلسکوپ‌های زمینی کشف شدند. این قمرها نامنظم هستند و دارای مدارهایی با خروج از مرکز زیادند که نسبت به استوای سیاره زاویه زیادی دارند. سه تا از این پنج قمر مداری در جهت عکس دارند. فاصله متوسط آنها از نپتون تقریباً بین 15 تا 48 میلیون کیلومتر است.

نام قمرهای نپتون از خدایان و الهه‌های رومی و یونانی مربوط به آب گرفته شده است.

نام قمر	فاصله میانگین از مرکز نپتون (شعاع مدار به کیلومتر)
نیاد	48,224
تالسا	50,074
دیسپینا	52,526
گلتیا	61,953
لاریسا	73,548
هیپوکمپ	105,284
پروتئوس	117,646
تریتون	354,759
نیرید	5,513,818
هلیمیدی	16,681,000
سیو	22,619,000
لیومیدیا	23,613,000
سمتی	46,705,000
نیسو	50,258,000

سیستم حلقه‌های نپتون

نپتون ۶ حلقه دارد. هر یک از ذرات بی شماری که حلقه ها را تشکیل می دهند را می توان قمر کوچکی در مدار خودش در نظر گرفت.

شواهدی مبنی بر اینکه نپتون دارای یک یا چند حلقه است در اواسط دهه 1980 میلادی زمانی به وجود آمد که مطالعات اختفای ستاره‌ای از زمین گهگاه افت مختصری در روشنایی ستاره را درست قبل یا بعد از عبور سیاره از مقابل آن نشان می‌داد. از آن‌جایی که این افت‌ها فقط در برخی مطالعات دیده می‌شدند و هرگز به صورت متقارن در هر دو طرف سیاره مشاهده نشد، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که حلقه‌های موجود به طور کامل نپتون را احاطه نمی‌کنند، بلکه به شکل حلقه‌های جزئی یا کمان حلقه‌ای هستند.

با این حال، تصاویر وویجر 2، سیستمی متشکل از شش حلقه را نشان می‌دهد که هر یک در واقع به طور کامل نپتون را احاطه کرده است. مشخص شد که کمان‌های احتمالی نواحی روشن در بیرونی‌ترین حلقه به نام آدامز هستند، جایی که چگالی ذرات حلقه به‌ویژه زیاد است. اگرچه حلقه‌هایی نیز هر یک از سه سیاره غول‌پیکر دیگر را احاطه کرده‌اند، اما هیچ‌کدام انبوهی چشمگیر آدامز را نشان نمی‌دهند.

حلقه‌های نپتون از دانشمندانی که آن‌ها را کشف کردند نامگذاری شده‌اند.

نام حلقه	فاصله از مرکز نپتون
گال	41,900
له وریه	53,200
لاسل	55,200
آراگو	57,200
گالاتیا	61,950
آدامز	62,930

رصد نپتون از زمین

نپتون بین سال‌های 1980 و 2000، بیشتر به دلیل تغییر فصل‌ها، حدود 10 درصد روشن شد. نپتون ممکن است با نزدیک شدن به حضیض در سال 2042 به درخشندگی خود ادامه دهد. قدر ظاهری در حال حاضر از 7.67 تا 7.89 با میانگین 7.78 و انحراف معیار 0.06 متغیر است.

نپتون آنقدر کم رنگ و ناواضح است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیست. با یک تلسکوپ یا یک دوربین دوچشمی قوی نپتون را می‌توانیم به عنوان یک دیسک آبی کوچک، شبیه به اورانوس ببینیم. به دلیل فاصله نپتون از زمین، قطر زاویه ای آن تنها بین 2.2 تا 2.4 ثانیه قوسی است، که کوچکترین سیاره منظومه شمسی است. اندازه ظاهری کوچک آن، باعث می‌شود نتوان آن را با رصد مطالعه کرد.

بیشتر داده‌های تلسکوپی تا زمان ظهور تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ‌های بزرگ زمینی با اپتیک سازگار نسبتاً محدود بودند. اولین رصد علمی مفید نپتون بوسیله تلسکوپ های زمینی با استفاده از اپتیک سازگار در سال 1997 میلادی (1376 شمسی) از هاوایی آغاز شد.از زمین، نپتون هر 367 روز یک بار حرکت بازگشتی را انجام می‌دهد که در طی هر مقابله، یک حرکت حلقه‌ای در برابر ستارگان پس‌زمینه ایجاد می‌کند.

کاوش‌ها با تلسکوپ‌های فضایی

وویجر 2 تنها فضاپیمایی است که از نپتون بازدید کرده است. این فضاپیما در 25 اوت 1989 میلادی (3 شهریور 1368) شمسی به نپتون بسیار نزدیک شد. از آن‌جایی که این آخرین سیاره بزرگی بود که فضاپیما می‌توانست از آن بازدید کند، تصمیم گرفته شد که بدون توجه به پیامدهای مسیر، از نزدیک قمر، تریتون عبور کند.

فضاپیما وجود میدان مغناطیسی اطراف سیاره را تأیید کرد و متوجه شد که میدان از مرکز منحرف شده و مشابه میدان اطراف اورانوس است. و وویجر 2 همچنین نشان داد که نپتون دارای یک سیستم آب‌وهوایی فعال است. این فضاپیما شش قمر جدید کشف کرد و نشان داد که این سیاره بیش از یک حلقه دارد.

این پرواز همچنین اولین اندازه گیری دقیق جرم نپتون را ارائه کرد که 0.5 درصد کمتر از محاسبه قبلی بود.

تلسکوپ فضایی جیمز وب نیز تصویری دیدنی از نپتون به‌همراه حلقه‌های آن ثبت کرده است. مطالعه غول‌های یخی اورانوس و نپتون از برنامه‌های این تلسکوپ فضایی است و انتظار داریم که داده‌ها و اطلاعات مهمی از این رصدها حاصل شود.

سخن پایانی

نپتون هشتمین سیاره نزدیک به خورشید است و اگر پلوتو را یک سیاره به‌حساب نیاوریم، آخرین سیاره منظومه شمسی است. دیدیم که یکی از جالب‌ترین حقایق این سیاره آن بود که نپتون پیش از رصدشدن، روی کاغذ و با محاسبات ریاضی کشف شد. این نمایشی است از قدرت روش های علمی که یکی از داغ‌ترین ماجراهای فلسفه و تاریخ علم را تشکیل داده است.

در این مقاله خواندیم که نام این سیاره بر چه اساسی انتخاب شده است و نام دیگر نپتون چیست. اطلاعات نجومی آن را مرور کردیم و خصوصیات فیزیکی، نظیر ساختار داخل سیاره نپتون،‌ اتمسفر آن، دمای آن و میدان مغناطیسی آن، را بررسی نمودیم. همچنین دیدیم که سیاره نپتون ۱۴ قمر و ۶ حلقه دارد.

اکثر اطلاعاتی که از این سیاره داریم، از فضاپیمای وویجر ۲ می‌آید که رصدهای تلسکوپ‌های روی زمین و تلسکوپ‌های فضایی آن را تکمیل می‌کنند. با بهره‌برداری از تلسکوپ فضایی جیمز وب انتظار داریم که اطلاعات بیشتری را از این سیاره کشف کنیم. همچنین ناسا احتمالاً در آینده مأموریت‌هایی رباتیک به این سیاره داشته باشد.

سئوالات متدوال