پژوهشی تازه: عمل جویدن احتمالا نقشی اساسی در تکامل انسان داشته است
پژوهشی جدید آنها نشان داده فعل جویدن احتمالا میلیون‌ها سال پیش آغازگر روند تکامل پیشینیان ما بوده است.
در دیجیاتو ثبت‌نام کنید
جهت بهره‌مندی و دسترسی به امکانات ویژه و بخش‌های مختلف در دیجیاتو عضو ویژه دیجیاتو شوید.
عضویت در دیجیاتوتازههای تکنولوژی
عمل جویدن خارج از حالت فیزیکی خود که در واقع نخستین مرحله هضم غذا محسوب می‌شود، شاید برای ما موضوع چندان جالب توجهی نباشد اما دانشمندان برخلاف ما نه تنها این عملکرد را مهم و جالب تلقی می‌کنند بلکه پژوهشی جدید آنها نشان داده فعل جویدن احتمالا میلیون‌ها سال پیش آغازگر روند تکامل پیشینیان ما بوده است.
محققان دانشگاه لیدن واقع در هلند، طی پژوهش تازه‌ای متوجه شده‌اند که دندان‌ها، آرواره و ماهیچه‌های صورت انسان به گونه‌ای تکامل پیدا کرده‌اند که عمل جویدن انرژی کمتری را به خود اختصاص دهد و در نتیجه نقاط دیگری از بدن فرصت توسعه و تکامل یافتند.
گفتنی است که نحوه جویدن ما برخلاف تصور عموم مردم از اهمیت بسیار بالایی برای بدن برخوردار است و در همین راستا احتمالا تاکنون به دفعات عبارت «موقع غذا خوردن عجله نکن» را شنیده باشید. جویدن با وجود اینکه به سادگی ما را از خطر خفگی نجات می‌دهد، همچنین موجب می‌شود تا انرژی و مواد مغذی غذا به شکل ساده‌تری در دسترس سیستم گوارش قرار گیرند.
نقش جویدن در تکامل انسان
همانطور که گفته شد فعل جویدن نیازمند انرژی است و یک انسان روزانه حدود 35 دقیقه از وقت خود را صرف آن می‌کند. این در حالی است یک نخستی‌سان دیگر مانند شامپانزه روزی 4.5 ساعت را صرف جویدن غذا می‌کند. این مدت در اورانگوتان‌ها حتی بیشتر هم هست و به میانگین 6.6 ساعت در روز می‌رسد.
امر مذکور به خودی خود نشان می‌دهد که این نخستی‌سانان در کنار مدت طولانی جویدن مشخصا انرژی بیشتری را هم برای آن مصرف می‌کنند.
حال این پرسش به وجود می‌آید که مگر میزان انرژی مصرف شده برای جویدن چقدر است؟ در پاسخ باید گفت این میزان ناچیز است (حداقل تاکنون چنین تصور می‌شده) و به دلیل همین ناچیز بودن در مقایسه با سایر فعالیت‌های بدنی چندان مورد مطالعه قرار نگرفته است.
با این وجود وقتی صحبت از روند تکاملی به میان می‌آید همین میزان اندک انرژی نیز قادر است در جای دیگری مورد استفاده قرار گیرد. دانشمندان برای روشن شدن این مورد و چگونگی عمل جویدن در انسان از یک آزمایش ساده استفاده کردند.
محققان طی آزمایش خود به 6 مرد و 15 زن بین سنین 18 تا 45 سال آدامس‌های بدون قند و فاقد طعم دادند و سپس آنها را داخل ماشین مسقفی قرار دادند که می‌توانست سطح اکسیژن و دی‌اکسیدکربن آنها را مورد نظارت قرار دهد، این امر کمک می‌کرد تا انرژی مورد نیاز جهت 15 دقیقه جویدن مداوم آدامس محاسبه شود.
شرکت‌کنندگان همچنین از بین دو نوع آدامس که یکی نرم‌تر و دیگری سفت‌تر بود حق انتخاب داشتند. محققان در ادامه دریافتند که «میزان سوخت و ساز پایه» (BMR) بدن شرکت‌کنندگانی که به جویدن آدامس سفت پرداخته‌اند، 15.1 درصد بیشتر از حالت معمول است.
با این وجود میزان سوخت و ساز پایه شرکت‌کنندگان در حین جویدن آدامس نرم تنها 10 درصد بیشتر از میزان طبیعی بود. به عقیده دانشمندان علت امر احتمالا بدین خاطر است که حتی شکل چهره ما نیز بر این مبنا تکامل پیدا کرده که جویدن به انرژی کمتری نیاز داشته باشد.
به گفته دیرینه‌شناس، «آماندا هنری» آنها کشف کردند انرژی مورد نیاز برای جویدن غذا آنچنان که تصور می‌شده اندک نیست و هرچه غذا سفت‌تر باشد این انرژی مورد نیاز نیز افزایش خواهد یافت؛ امری که احتمالا در تکامل تفاوت‌های جویدن انسان و سایر نخستی‌سانان دخیل بوده است.
اگر دوست داشتید می‌توانید این مطلب را با دوستان‌تان در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید.
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.