امروز در فضا: جمینای ۱۲ با دو سرنشین در مدار قرار گرفت

پروژه جمینای یکی از پروژه‌های فضایی ناسا بود که قبل از مأموریت آپولو به وقوع پیوست. این پروژه به‌عنوان پله‌ای برای فرود روی ماه طراحی شد. هدف هر کدام از فضاپیماهای جمینای ارتقا و بهینه‌سازی دانش سفرهای فضایی در زمینه‌های مختلف بود.

ماموریت جمینای ۱۲

جمینای ۱۲ دهمین و آخرین پرواز از سری جمینی بود که با پرتاب در ۱۱ نوامبر ۱۹۶۶ پلی بر برنامه‌های مرکوری و آپولو زد.

فضاپیماها و زیرسیستم‌های فضاپیمای جمینای یک کپسول مخروطی شکل بود که از دو جزء ماژول ورود مجدد و ماژول آداپتور تشکیل شده بود.

ماژول آداپتور پایه فضاپیما را تشکیل می‌داد. ماژول ورود مجدد عمدتاً متشکل از کابین تحت فشار بود که دو فضانورد جمینای را در خود جای می‌داد.

این مأموریت حامل دو فضانورد جیم لاول و ادوین باز آلدرین، قرار بود با وسیله نقلیه هدف آجنا، ملاقات و پهلوگیری انجام دهد. تمرین ایستگاه نگهبانی، راهپیمایی فضایی، مانورهای لنگر، تغییر مدار آجنا و همچنین ۱۴ آزمایش علمی، پزشکی و فناوری جزو این مأموریت بودند.

دستاوردها

جمینای در درجه اول برای آزمایش تجهیزات و روش‌های مأموریت در مدار زمین و آموزش فضانوردان برای مأموریت‌های آینده آپولو طراحی شد.

اهداف کلی برنامه‌های جمینای عبارت بودند از: پروازهای طولانی مدت، قرار ملاقات و پهلوگیری دو وسیله نقلیه در مدار زمین، توسعه مهارت عملیاتی خدمه پروازی و زمینی، انجام آزمایشات در فضا، عملیات خارج از خودرو و کنترل فعال مسیر پرواز ورود مجدد برای رسیدن به نقطه فرود دقیق.

هر مأموریت جمینای دو فضانورد را برای دوره‌هایی از ۵ ساعت تا ۱۴ روز به مدار زمین می‌برد. این برنامه شامل ۱۰ پرتاب سر‌نشین‌دار، ۲ پرتاب بدون سرنشین و ۷ وسیله نقلیه هدف بود که مجموعاً ۱۲۸۰ میلیون دلار هزینه داشت.

تمام اهداف اولیه مأموریت جمینای ۱۲ با موفقیت انجام شد. به‌جز اجرای مانورها که علت آن توسط کنترل‌کننده‌های زمینی، نوسانات سیستم اعلام شد.

با وجود اینکه در طول مأموریت مشکلات جزئی در پیل سوختی و پیشرانه وجود داشت، آزمایش‌های علمی با موفقیت انجام شدند. تنها آزمایش جمع‌آوری ریزشهاب‌سنگ و سه آزمایش عکاسی پدیده‌های فضایی بود که به‌طور کامل تکمیل نشدند.