۱۰ کشور با بیشترین و کمترین امید به زندگی؛ جایگاه مردم ایران کجاست + نقشه تعاملی

۱۰ کشور با بیشترین و کمترین امید به زندگی؛ جایگاه مردم ایران کجاست + نقشه تعاملی

با توجه به نام مستعار «زمین بازی میلیاردرها» که به موناکو داده شده، به احتمال زیاد از تجملات لاکچری ارائه شده در این کشور مطلعید. اما آیا می‌دانستید این کشور شاهزاده نشین که به قدری ثروتمند است که زحمت ردیابی نرخ فقر را به خود نمی‌دهد، دارای بالاترین نرخ امید به زندگی در جهان نیز هست؟

داده ها نشان می‌دهد نوزادانی که امروز در این کشور ۴۰ هزار نفری در سواحل جنوبی فرانسه به دنیا می‌آیند، امید به زندگی‌شان ۸۵.۹ سال است. در مقابل، جمهوری چاد، کشوری در تقاطع شمال و مرکز آفریقا، در انتهای جدول لیگ جهان قرار دارد. این کشور آفریقایی، از فقیرترین کشورهای جهان، تنها ۵۲.۵ سال امید به زندگی دارد.

در واقع تمام ۱۰ کشوری که کمترین امید به زندگی را دارند در آفریقا هستند؛ پس از چاد، نیجریه، لسوتو، جمهوری آفریقای مرکزی، سودان جنوبی، سومالی، اسواتینی، ساحل عاج، گینه و مالی در این فهرست قرار دارند. و امید به زندگی در هیچ کدام از آنها بالای ۶۰ سال نیست.

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی

یک نقشه تعاملی منتشر شده توسط Our World in Data شکاف بزرگ امید به زندگی در سطح جهانی را نشان می‌دهد. این نقشه از به‌روزترین آمارهای بخش جمعیت سازمان ملل متحد استفاده می‌کند که نحوه توسعه کشورها را دنبال می‌کند. با کلیک روی هر نقطه از نقشه جهان می‌توانید تغییر میزان امید به زندگی را در کشورهای مختلف در گذر سال‌ها مشاهده کنید.

پس از موناکو، کشورهایی با بیشترین امید به زندگی در بدو تولد عبارتند از: هنگ کنگ (۸۵.۵)، ماکائو (۸۵.۴)، ژاپن (۸۴.۸) و استرالیا (۸۴.۵). سوئیس (۸۴)، مالت (۸۳.۸)، کره جنوبی (۸۳.۷)، لیختن اشتاین (۸۳.۳) و نروژ (۸۳.۲) نیز در رده ۱۰ کشور برتر قرار دارند.

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی
موناکو، بیشترین امید به زندگی

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی
چاد، کمترین امید به زندگی

۱۰ کشور با کمترین امید به زندگی

چاد – ۵۲.۵ سال

نیجریه – ۵۲.۷ سال

لسوتو – ۵۳.۱ سال

جمهوری آفریقای مرکزی – ۵۳.۹

سودان جنوبی – ۵۵ سال

سومالی – ۵۵.۳ سال

اسواتینی – ۵۷.۱ سال

ساحل عاج – ۵۸.۶ سال

گینه – ۵۸.۹ سال

مالی – ۵۸.۹ سال

۱۰ کشور با بیشترین امید به زندگی

موناکو – ۸۵.۹ سال

هنگ کنگ – ۸۵.۵ سال

ماکائو – ۸۵.۴ سال

ژاپن – ۸۴.۸ سال

استرالیا – ۸۴.۵ سال

سوئیس – ۸۴ سال

مالت – ۸۳.۸ سال

کره جنوبی – ۸۳.۷ سال

لیختن اشتاین – ۸۳.۳ سال

نروژ – ۸۳.۲ سال

بر اساس این جدول، نه انگلیس و نه آمریکا به جمع ۳۰ کشور برتر راه نیافتند. امید به زندگی در بریتانیا ۸۰.۷ سال است که این کشور را در رتبه ۳۴ قرار داده و ایالات متحده با امید به زندگی تنها ۷۷.۲ سال در رتبه ۶۹ قرار دارد.

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی
تغییرات امید به زندگی در ایران از ۷۲ سال پیش تا کنون

امید به زندگی به لطف پیشرفت های پزشکی در چند دهه گذشته به شدت در سراسر جهان افزایش یافته است. پیشرفت‌هایی ازجمله عرضه واکسیناسیون ها، آنتی بیوتیک ها و بهبود بهداشت عمومی که بسیاری از علل مرگ زودرس را از بین برده‌اند.

در سال ۱۹۵۰، انتظار می رفت که انسان به طور متوسط تا ۴۶.۵ سال عمر کند، اما این میزان تا سال ۲۰۲۱ به ۷۱ سال افزایش یافت.

نابرابری سلامت نیز اندکی بهبود یافته است، زیرا در سال ۱۹۵۰، جمهوری مالی در غرب آفریقا تنها ۲۸.۲ سال امید به زندگی داشت، در حالی که این رقم در نروژ ۷۱.۲ بود؛ تفاوتی ۴۳ ساله. با این حال، در سال ۲۰۲۱، فاصله بین بهترین و بدترین به ۳۳.۴ سال رسید.

نقشه متفاوتی که تغییر امید به زندگی را بین سال‌های ۱۸۰۰، ۱۹۵۰ و ۲۰۱۵ نشان می‌دهد، گویای شکاف شدید جهانی است.

تغییرات امید به زندگی در ایران و سایر کشورهای جهان در گذر زمان + نقشه تعاملی
شکاف شدید جهانی امید به زندگی کشورها در سال‌های سال‌های ۱۸۰۰، ۱۹۵۰ و ۲۰۱۵

با شروع قرن نوزدهم، همه کشورها قرمز هستند، به این معنی که هیچ یک از آنها امید به زندگی بالاتر از ۴۰ سال نداشتند. در سال ۱۹۵۰، برخی از کشورهای آمریکای شمالی و بیشتر کشورهای اروپایی سبز بودند، به این معنی که امید به زندگی آنها بیش از ۶۰ سال بود، در حالی که کشورهای آفریقا و جنوب آسیا هنوز قرمز بودند.

در سال ۲۰۱۵ امید به زندگی در سطح جهان افزایش یافته بود، با این حال نابرابری های بزرگ همچنان باقی بود. کانادا و بسیاری از کشورهای اروپای مرکزی و شمالی از امید به زندگی ۸۰ سال فراتر رفته بودند در حالی که بسیاری از کشورهای آفریقایی هنوز در دهه ۵۰ بودند.

نرخ رشد امید به زندگی در کشورهای پردرآمد در سال‌های اخیر کاهش یافته است، که کارشناسان ادعا می‌کنند به خاطر نزدیک شدن افراد به حداکثر سن زندگی انسان و باقی ماندن بیماری‌ های قلبی عروقی به عنوان یکی از علل اصلی مرگ و میر است.

بر اساس مطالعه محققان دانشگاه آکسفورد و موسسه مکس پلنک، از زمان کووید، کشورهایی که در بالا و پایین لیست قرار دارند، به دلیل افزایش بی سابقه مرگ و میر، شاهد کاهش سن امید به زندگی بوده‌اند. موناکو از ۸۶.۵ سال در سال ۲۰۱۹ به ۸۵.۹ در سال ۲۰۲۱ و مالی از ۵۳.۳ سال به ۵۲.۵ در همان دوره زمانی کاهش یافت.

مطالب مرتبط
مطالب دیگر از همین نویسنده
مشاهده بیشتر
دیجیاتو
۵ نظر

ورود

  • Poorya بهمن ۱۰, ۱۴۰۱

    «امید به زندگی» باید با «فکر میکنی چند سالگی قراره بمیری» جانشین بشه تا غلط انداز نباشه. همه میدونیم «امید» به «زندگی» در کشورهای مختلف و ویرانستان چه وضعیتی داره

  • بی نام بهمن ۱۰, ۱۴۰۱

    سلام. خواستم فقط آماری که چند روز پیش مطالعه کردم با شما هم به اشتراک بگذارم. بنا به آمار رتبه اول مهاجرپذیری و علاقه به کار و زندگی برای ایالات متحده جهانخوار و جنایتکاره، و وطنم در جایگاه مهاجرت و فرار از کشور جزو ۱۰ برتر و در کنار چند کشور جنگ زده، تروریستی، یا فقیر مثل سوریه (بالاترین)، اوکراین، پاکستان، چاد، افغانستان و ….. قرار دارد. علت را در ریشه جویا باشید. باسپاس از روزیاتو.

    • …….. بهمن ۱۰, ۱۴۰۱

      الان چندتا سایبری عرزشی میان از پیشرفتهای سریع و انقلابی ایران در جهان و منطقه میگن و اینکه غرب از حسادت تمام نیروهاش رو بسیج کرده که فقط جلوی ما رو بگیره
      بعدشم بهت میگن خودتحقیر خائن غربزده.
      این جهنمی که برای ما تو این چهل و چندسال درست کردن رو با پررویی و وقاحت کم نظیری بجای پیشرفت و اقتدار نام میبرن

  • h بهمن ۱۰, ۱۴۰۱

    این چیزی که ما درگیرش هستیم، زندگی نیست، گذراندن عمر هست با سختی.
    وقتی شادی و حس خوب از زنده بودن نداشته باشی، فقط تلاش میکنی زنده بمونی.
    وقتی از زنده بودنت لذت نبری، فرقی با مرگ نداره.

  • عرزشی و اپوزیسیون نیستم بهمن ۱۱, ۱۴۰۱

    نه عرزشی ام نه اپوزیسیون.
    من مخالفم اما. من این شرائط رو قبول ندارم.
    من حق کار حق زندگی حق غذا حق امنیت دارم. بزار از عموم بگم که زمان احمدی نژاد رفت امریکا تو سن حدود ۲۵ سالگی. همه مسخرش میکردیم چرا میخواد بره. اونجا چی داره.
    یکی از عموهام بازاری بود. به سرش زد بره امریکا. اول رفت ونزوئلا. قاچاقی از اونجا رفت امریکا. خرج چندانیم نکرد. کلا ۱۰ هزار دلار شد. چون ادبیات انگلیسی خونده بود یکم بلد بود انگلیسی دیگه خرج اضافه نمیکرد. تا ونزوئلا اصلا نیاز به ویزا نداشت. از اونجا با پاس یه کشور دیگه رفت مکزیک. با چند هزار دلار مرز مکزیکو رد کرد رفت امریکا. ۲۶ سالگی رسید امریکا. اینم بعد ۱۰ سال زندگی اونجا و کار تو مکدونالدز و خوندن یه سری درس چندتا امتحان داد و واجد شرائط دانشگاه شد. دقیقا یک و نیم سال پیش درساش تموم شد. مهندسی برق قدرت خونده. اخر ترم خود شرکتا اومده بودن دانشگاهشون و همه ی دانشجوها رو پیش پیش استخدام کردن. اصلا طرف میگه خریته فوق بخونه. با همین لیسانس رو هوا میزنتش. چون من فوق مکانیک سیالات دارم. یه بار گفتم فوق بخون. تقریبا ۵ سال کوچیکترم میخواستم مسخرش کنم فوق نداره
    الان دستمزدش سالی ۸۰ هزار دلاره. با یه دختر چینی نامزد کرده اونم طراحه. میخوان یه خونه بخرن. دوتا ماشین دارن. یدونه فورد یدونه تویوتا هردو شاسی بلند. مسخرش میکردیم به کجا رسید