امروز در فضا: پایونیر- زهره۱ به فضا پرتاب شد

۲۰ مه ۱۹۷۸، ناسا یک فضاپیما را به سمت زهره پرتاب کرد. این مأموریت پایونیر- زهره۱ نام داشت، اما به عنوان مدارگرد پایونیر-۱۲ نیز شناخته می‌شود.

پایونیر- زهره۱

پایونیر- زهره۱ اولین ترکیب از دو فضاپیمای مدارگرد و کاوشگر بود که برای مطالعه جو زهره طراحی شد. این کاوشگر اولین فضاپیمای آمریکایی بود که به دور زهره چرخید. فضاپیمای دوم نیز چند ماه بعد ارسال شد و پنج کاوشگر را روی سطح زهره فرود آورد.

کاوشگر این فضاپیما شامل ۱۶ ابراز علمی ازجمله آشکارسازهای میدان الکتریکی و پرتوی گاما، طیف‌سنج‌های جرمی یونی، قطبش ابری و فرابنفش بود.

شرکت سازنده آن یک شرکت هواپیماسازی با نام هیوز بود و پایونیر- زهره۱ را به شکل یک سطح استوانه‌ای طراحی کرده بود که ابزارهای آن در انتهای سیلندر نصب شده بودند. فضاپیما دارای یک موتور موشک با سوخت جامد بود که نیروی رانش برای ورود به مدار زهره را فراهم می‌کرد.

مدارگرد توسط موشک اطلس سنتور و از محل پرتاب کیپ کارناوال در فلوریدا به فضا ارسال شد.
این پرتاب که در ماه مه ۱۹۷۸ صورت گرفت و حدود شش ماه بعد به زهره رسید.

دستاوردها

کاوشگر توسط راداری که به آن متصل بود، از سطح زهره نقشه‌برداری کرد و دریافت که زهره عموماً صاف‌تر از زمین است. اگرچه کوهی بلندتر از اورست و شکافی عمیق‌تر از دره گرند کانیون دارد.

پایونیر- زهره۱ ساختار اتمسفر بالایی را اندازه‌گیری کرد و چگونگی برهم‌کنش باد خورشیدی با یونوسفر و میدان مغناطیسی آن را بررسی کرد. همچنین انفجارهای پرتو گاما را شناسایی کرد و رصدهای فرابنفشی را به‌انجام رساند.

پایونیر مدتی را نیز صرف مطالعه جو این سیاره کرد و بررسی کرد که چگونه یونوسفر و میدان مغناطیسی سیاره با ذرات باردار خوشید برهم‌کنش می‌کنند. در فوریه ۱۹۸۷ نیز، هنگامی که دنباله‌دار هالی به دلیل نزدیکی به خورشید از زمین قابل مشاهده نبود توسط این مدارگرد رصد شد.

سرانجام در اکتبر ۱۹۹۲ و هنگامی که پیشران پایونیر ۱۲ به اتمام رسید، مدارش به‌طور طبیعی شروع به کاهش کرد. سپس در جو زهره متلاشی شد و آتش گرفت تا به مأموریت ۱۴ ساله خود پایان دهد.