تصویر حیرت‌انگیر رصدخانه جمنای از سحابی فروسرخ آفتاب‌پرست
تولد ستاره‌ای این ساختار ماورایی را در فضای میان‌ستاره‌ای به وجود آورده است. نام این سحابی فروسرخ آفتاب‌پرست است که در فاصله ۵۲۰ سال نوری از ما قرار دارد و اخیرا رصدخانه بین‌المللی جمنای (Gemini) ...
در دیجیاتو ثبت‌نام کنید
جهت بهره‌مندی و دسترسی به امکانات ویژه و بخش‌های مختلف در دیجیاتو عضو ویژه دیجیاتو شوید.
عضویت در دیجیاتوتازههای تکنولوژی
تولد ستاره‌ای این ساختار ماورایی را در فضای میان‌ستاره‌ای به وجود آورده است. نام این سحابی فروسرخ آفتاب‌پرست است که در فاصله ۵۲۰ سال نوری از ما قرار دارد و اخیرا رصدخانه بین‌المللی جمنای (Gemini) در شیلی تصویر جدیدی از آن گرفته است.
این سحابی به شکل بال پروانه‌ای روشن در آسمان دیده می‌شود و در مرکز آن که با غبار کیهانی پوشیده شده، پروسه آشوبناک تشکیل ستاره در حال رخ دادن است. ستاره‌ها همیشه رفتار شدیدی دارند و حتی تولد آن‌ها هم همینطور است. این اجرام وقتی تشکیل می‌شوند که ابرهای مولکولی چگال درن خد فرو می‌ریزند و با جاذبه خودشان می‌چرخند و در این پروسه، مواد را در یک دیسک برافزایشی جمع می‌کنند. با این کار، شرایط رشد و شکل‌گیری پیش‌ستاره با جمع شدن مواد به وجود می‌آید و در نهایت ستاره تشکیل می‌شود.
وقتی این پیش‌ستاره رشد می‌کند بادهای ستاره‌ای تولید می‌کند و مواد در حال جمع شدن به دام میدان مغناطیسی ستاره می‌افتد و با آن برهمکنش می‌کند. این مواد در خطوط میدان مغناطیسی به سمت قطب‌های ستاره کشیده می‌شود که در آنجا پلاسما جت‌های قوی شکل گرفته‌اند.
این اتفاقی است که منجمان فکر می‌کنند برای سحابی آفتاب‌پرست افتاده و شکل بال‌مانند کنار ستاره با یکی از جت‌های پیش‌ستاره به وجود آمده است. نور این پیش‌ستاره در داخل گرد و غبار را روشن می‌کند و باعث ایجاد یک سحابی بازتابی شده است.
این ستاره بین نواری از غبار تاریک در مرکز این سحابی پنهان شده که همان دیسک برافزایشی ستاره است که ما این دیسک را از کنار آن می‌بینیم. حباب قرمز رنگی در سمت راست این دیسک دیده می‌شود که احتمالا به دلیل خروج بخشی از مواد از ستاره و برخورد آن به غبار اطراف شکل گرفته است.
این پروسه، سحابی مانند‌هایی با عمر کوتاه تولید می‌کند که به اجرام هربیگ-هارو شناخته می‌شوند. این مورد خاص به نام HH 909A شناخته می‌شود که با مطالعه آن در گذر زمان می‌توان تغییراتش را مشاهده کرد.
این بادها و جت‌های ستاره‌ای اثر دیگری روی خود ستاره دارند. آن‌ها مواد را به بیرون پرتاب می‌کنند و پس از مدتی دسترسی پیش‌ستاره را به مواد اولیه قطع می‌کنند. تا آن زمان ستاره به اندازه کافی جرم گرفته و رشد کرده و فشار کافی برای همجوشی هسته‌ای به وجود آمده است. در نهایت ستاره با این فشار و همجوشی می‌تواند عمر خود را آغاز و انرژی مورد نیاز برای حیات خود را تامین کند.
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.